Ескі Ақмоладан еңселі Елордаға дейін

Еуропа мен Азияның шектескен нүктесінен орын тепкен Астана сұлулығымен талайларды таңдай қақтырып келеді. Қарасаң көз тоймайтын әсем шаһар – Қазақстанның жетістігі мен жеңісінің символы іспеттес. Ерке Есілдің жанындағы асқақ қала халқымыздың үкілі үмітінің, ерік-жігері мен қажыр-қайратының нышаны. Ертегідей елорда жаңа ғасырдың ғажабы дерсің. Сыр тұнған тарихы бар, шежіре­сі бай Сарыарқада бой көтерген астанамызға биыл 25 жыл. Сонау 1997 жы­лы Парла­мент­тің мақұл­дауы­­мен Ақмола қаласы елі­­­­­­міздің елор­дасы болып жарияланды. Бір жыл­дан соң Ақмола атауы Астана бо­­лып өзгертілді. Осылайша, 1998 жыл­­ғы 10 мау­сымда бас қаланың Ха­­­лықаралық тұ­сау­­ке­сері өткізілді. Астананы Сарыарқа төрінен таң­дау­дың да бірнеше се­бебі болды. Ең әуелі қа­ла­ның то­ғыз жолдың тора­бын­да ор­на­ласуы жаңа инф­рақұры­лым құруға үлкен сеп­тігін ти­­гізді. Геог­рафиялық аумағының ор­та­лы­қ­та болуы шет­елдік инвесторларды тар­­туға, ұтым­ды жобаларды іске асы­руға та­маша мүм­кіндік болды. Астана – инвес­тор­­лар үшін тиімді ын­тымақтастық алаңы­на және озық білім­­нің ошағына ай­нал­ды. Елорда қыс­­қа мерзім ішінде өзін-өзі қамта­ма­сыз ете ала­тын қала еке­нін көр­сет­ті. Аста­наның ха­лық­аралық ор­та­лығына айналуы қалада жаңа за­ма­­науи технологияларды дамытуға, Fin­Tech жо­баларды іске асыруға қо­лайлы жағ­дай жа­сады. Нәти­жесін­де, туризмді дамытуға жол ашылды. Астана құрылыс секторы бойынша көш ба­сында. Құрылысы қарқынды жүрген қала соң­ғы жылдары ел бюджетіне қомақты қар­жы құйып келеді. Астана – аймақ дамуының драйверіне айнала отырып, республикалық бюджеттің доноры болды. Астананың экономика секторындағы рө­лі де ерекше. 1997 жылдан бері өнеркәсіп өн­дірісі 50 есеге өскен. Республиканың ЖІӨ-нің 11 пайызы елорданың үлесіне тиесілі. Жыл сайын 20 мыңнан астам жұмыс орны ашы­лады. Елордада бүгінде 140 мыңнан астам кәсіпкерлік субъектісі жұмыс істейді. Бас шаһардың әрбір үшінші тұрғыны шағын және орта бизнес саласында еңбек етеді. Осы­лайша, мемлекеттік қызметкерлер қала­сы атанған Астана қазір кәсіпкерлер қала­сына айналды. Елорданың еліміздің мәдени, рухани өмі­ріндегі орны да ерекше. Астана – әлем­дік, халықаралық деңгейдегі іс-шаралар жиі өтетін диалог алаңы. Болашақта Астана жаңа­шыл, талантты адамдар, сондай-ақ ту­рис­тер мен шетелдік инвесторлар тартыла­тын жаһандық қалаға айналмақ. Өз қала­сы­ның тағдырына немқұрайлы қарамайтын әр­бір адамның Астананы дамытуға үлес қоа­сары анық. Астананың 25 жылдық мерейтойына орай, Túrkistan халықаралық газеті тағдыры елорда тарихымен тығыз байланысқан әр­түр­лі сала мамандарына хабарласып, Астана ту­ралы пікірін жинақтаған болатын.

Серік РҮСТЕМБЕКОВ, Қазақстанның еңбек сіңірген сәулетшісі:

Астана адамды магнитше тартады

– Еліміздің астанасын Ақмолаға көшіру ту­ралы алғаш радиодан 1994 жылы естіген бо­латынмын. Айтылған ұсыныс 3 жылдан кейін ресми түрде іске асып, Сарыарқаға қа­рай үлкен көш басталды. Жаңа астанаға бас жоспар керек екені анық. Бас жоспарға атсалысу бақыты маған да бұйырған екен. «Ақ орда» компаниясын құ­рып, қаланы жобалау, құрылысын салу жұ­мыстарына бі­лек сыбана кірісіп кеттік. Бас жоспарды жа­сау кезінде қажетті мәлі­мет­терді жан-жақ­ты жинадық. Алғашқы жыл­дары Есілдің оң жағалауын жандан­дыру­ға күш салдық. Астана ауысқаннан кейін орталық мем­лекеттік органдарды орналастыру күн тәр­ті­біндегі маңызды мәселе болды. Осы орайда біз ескі орталықтарды жаңғырту жұмыс­та­ры­мен айналыстық. Уақыт өте келе астанамыздың бейнесі қа­­лыптаса бастады. Жаңа ғимараттар қала­ның көркін аша түсті. Мен «Миллениум» га­­лареясын, «Са­мал» тұрғын үй кешенін, «Биз­­нес сервис ор­талығын», Қаржы ми­нистр­лігі алдындағы алаң, Астаналық сая­бақ­тағы «Аквапарк» ке­ше­нін жобалау, салу жұ­мыстарына тікелей ара­ластым. Осылайша, отандық және шетел­дік ең үздік сәулетшілер астанамыздың жаңа келбетін қалыптас­тырды. Астананың қай уақытта осындай көркем шаһарға айналғанын өзіміз де сезбей қал­дық. Өйткені осыдан ширек ғасыр бұрын бұл қаланың сипаты мүлдем басқаша еді. Есілдің сол жағалауы иен дала еді. Қазіргі бойымен көк тіреген зәулім үйлердің орны қамыс өс­­кен саз батпақ болатын. Есілдің сол жаға­лауы­на ел қонады деген әңгіме ертегідей ес­ті­летін. Ешкім сенбеді. Сол жағалауға еш­кім­нің барғысы келмейтін, өйткені еш­қан­дай инфрақұрылым болмады. Президенттің бұй­рығымен Ақорданың құрылысы бас­талғанда басқа инвесторлар қызығушылық та­ныта бастады. Осылайша, сол жағалауда «Ақор­да» резиденциясы, «Қазмұнайгаз» бен «Бәйтеректің» қазығы қағылды. Кезінде сары дала болып жатқан аумақтың жайқалған же­лекке оранып, көркем шаһарға айналғаны көз қуантады. Бүгінде бас қалада тұрғын үй қоры 5 есе­ге өскенін көріп отырмыз. Ал қаланың жал­пы ауданы 500 шаршы шақырымға ұл­ғайған. 1997 жылдан бері 21 жаяу және ав­томо­биль көпірі салынды. Қаламызда 1 110 кө­ше бар екен. Осының бәрі Астананың күн са­нап қарыштап дамып жатқанының жар­қын көрінісі.

Сансызбай ЕСІЛОВ, саяси және қоғам қай­раткері, Астана қаласының Құрметті азаматы, экономика ғылымдарының кандидаты, ардагерлер кеңесінің төрағасы:

Астана – қайталанбас жоба

– 1997 жылы 10 желтоқсанда өткен сал­та­натты іс-шарада Ақмола Қазақстан аста­на­сы құқығын иеленді. Арада төрт күн өткен соң мені қала әкімі Әділбек Жақсыбеков орын­басар қызметіне шақырды. Бұл – Алма­ты­дан Ақмолаға қарай мемлекеттік орган­дар­дың көшіп келіп жатқан кезеңі еді. Ал­ғаш­қы жылдары бас қаланың жылуы мен суы­на, қала тазалығы мәселесіне жауапты бол­дым. Кейін бірінші орынбасар болғанда эко­номика, қаржы мәселесімен қоса айна­лыс­тым. Сөйтіп, 10 жыл бойы қала әкімі қыз­ме­тін атқардым. Бұл қызметті атқару мен үшін үлкен жауапкершілік, зор мәртебе бол­ды. Астана ауысқанда қаланың қым-қуыт тірлігі қайнап жатты. Елорданың қарлы бо­ра­ны мен сарышұнақ аязы, нашар инже­нер­лік инфрақұрылымы онсыз да қысқа жіп күр­меуге келмей тұрған қысылтаяң шақты одан әрі күрделендірді. Осындай жағдайға қара­мастан қаланы жылумен, сумен, электр қуатымен қамтамасыз ету мәселесі ең бірін­ші орында тұрды. Электр қуаты мен жылу жетіспеген­дік­тен электр жарығы жиі өшірілетін. Бұл жағдайдан шығудың жолын іздеп, жа­рықты тәулік бойғы және сағат бойынша өші­ріп-қосу кестесін жасадық. Амалсыздан жа­саған осы әрекетіміз тұрғындардың рені­шін тудырды. Астана болады дегенге қала­ның байырғы тұрғындары әуелден-ақ сен­беді. Адам шаршап жұмыстан келгенде үйі азынап тұрса, жылы суы болмаса, жарығы жы­­пылықтап өше берсе, қаланың болаша­ғы­на қайдан сенсін? Әсіресе, елордаға көшіп кел­ген атқамінерлер бізді қатты сынға алды. Олар орналасқан жатақханалар мен қо­на­қ­үйлер өте салқын болды. Ал біздің алдымызда ең алдымен электр жарығын үздіксіз қажет ететін нысандарды қамтамасыз ету міндеті тұрған еді. Күрмеуі шешілмей жатқан саланың бірі – қалалық коммуналдық шаруашылық бола­тын. Тұралап қалған саланың тамырына қан жүгірту оңай болмады, өйткені қолымыз қыс­қа еді, қаражат жетіспеді. Адам санымен қа­тар көлік саны да өсіп, көшелердің тар еке­ні байқалды. Нәтижесінде бұрын болма­ған кептелістер болды. Қыста көшелерді қалың қар басады, көктемде шет жақтағы көшелердің батпағынан аяқ алып жүре ал­май­сың. Қалалық су арнасының инфрақұрылымы мен инженерлік жүйесі апатты жағдайда тұрды. Қызметкерлер айлап жалақы ала ал­маған кездер болды. Көшіп келген адамдарға пәтер, үй беру, ғимараттар салу мәселесі де күйіп тұрды. Осындай қиындықтарды ең­­се­ріп, уақыт өте барлық саладағы түйткіл­ді мә­селелер оң шешімін таба бастады, қала ая­ғынан нық тұра бастады. 2000 жылдары Есілдің сол жағалауына жаңа қала салу мәселесі көтерілді. Бұл кезде ескі қаланың түйткілді мәселелері шаш-етек­­­­­тен болатын. Жаңа қала салу идеясына бәрі­міз шошына қарап, қарсы шықтық. Алай­да қала әкімі Әділбек Рыскел­ді­ұлы Тұңғыш Президент сол жағалау құрылысына қа­тысты нақты шешім қабылдағанын айтты. Осылайша Есілдің сол жағалауында бос жатқан жерлерді игеру процесі басталып кетті. Алдымен жол инфрақұрылымы жа­са­лып, су, жылу құбырлары тартылып, электр жүйесі салынды. Алғаш болып бұрынғы Көлік және коммуникация министрлігі ғи­мараты мен «Бәйтерек» монументі салынды. Есіл мен Нұраның суы көтерілгенде аймақты су алып кетпесін деп құбырлар салдық. Таң­нан кешке дейін жұмысшылармен бірдей ре­зеңке етік киіп жүрдік. Тек таңертең және кеш­кілік уақытта әкімдікке жиналысқа бара­тынбыз. Алғаш 1994 жылы астананы көшіру ту­ра­лы ұсыныс айтылғанда көпшілігі аста­на­ның жуық арада көшетініне сенбеді. Бұл се­нім­сіздік негізсіз емес еді. Тәуелсіздік алған халықтың әлеуметтік жағдайы қиын, кәсіпорындар мен зауыттар тұралап қалды. Елор­даны көшіруге қаржы жетпейтіні де анық еді. Сол 1998 жылы қаланың бюджеті 8-9 млрд теңге көлемінде болатын. Осындай қиындықтар мен кедергілерге қарамастан астана Сарыарқа төсіне көшірілді. Елордада басталған құрылысқа қала және облыс тұрғындарымен қатар елі­міздің түкпір-түкпірінен адамдар жұ­мыс­қа ағыла бастады. Басқа өңірден келгендер жұмыс тауып, отбасын асырады, кейін от­ба­сын елордаға көшіріп алып жатты. Алма­ты­дан басталған көш Астанаға келіп тоқтады, ал өзге аймақтардың астанаға көші әлі жал­ғасып келеді. Арман қуған талай жас өз тағ­­­дырын Астанамен байланыстырды. Бүгінде халқының саны миллионнан аса­тын, ел бюджетіне донор қала болып отыр­ған елорданың дамуына үлес қосқа­ны­ма, қала дамуының тарихын көзбен көріп куәгер болғаныма өзімді бақытты санаймын. Жүзжылдықта бір қайталанатын ұлы іске атсалысқанымды ерекше сезіммен еске ала­мын.

Кенжеғали МЫРЖЫҚБАЙ, Қазақстан Республикасының еңбек сіңірген әртісі, профессор:

Астанада бәрі бар

– 1996 жылы 17-18 мамырда Ақмолаға гастрольдік сапармен келіп, Целинников са­райында жеке концерт бердім. Ал 23 ма­мыр­да Президенттің Целиноград педаго­ги­ка­лық институтын Еуразия ұлттық уни­вер­си­теті деп атын өзгерту туралы жарлығы шық­ты. Университет ректорын бұрыннан та­нимын. Қайтар рейсім кешке болған­дық­тан Амангелді Құсайыновқа сәлем бере бар­дым. Целинниковта берген концертім үлкен ре­зонанс тудырған, мені көре сала «Астана бол­ғалы жатырмыз, бізде музыка факультеті бар. Сен бізге керексің. Осында кел, үйіңді бе­­рем, жағдайыңды жасаймын» деді. «Қа­зақ­тар­дың үлесі аз екен, оның үстіне жалғыз өзім не істеймін? Алматыдан әншілерді ша­қы­ра келейін. Келем десе үй бересіз бе?» деп едім, «Шақыр, келсін, үй мәселесін шешіп бере­мін» деді. Алматыға барған соң өзім еңбек ететін Опера және балет театрындағы әншілерді үгіт­теп едім, бәрі маған күлді. «50 жылсыз ас­тана болмайды. Оның үстіне шовинистер­дің қаласы. Масасы мен аязына қалай шы­дай­сың? Ақымақ болма, дауысыңнан айы­ры­ласың» деді. М.Мағауинмен ақылдасып едім, «Жассыңдар, бас қалаға барыңдар. Бо­ла­шақ астанаға сендер бармай кім барады? Ол жақ орыстанып кеткен, өнерін көтеріп, қа­зақыландырыңдар» деп ақыл айтты. Ректор маған сол кездегі Мәдениет ми­­­нистрі Талғат Мамашевқа опера ән­шілігінен Еуразия ұлттық университетіне ауыстырылсын деп хат жазып берген бола­тын. Министр сөзге келместен келісімін бе­ріп, қағазымның шекесіне қолын қойып бер­ді. Театр мені қошеметтеп шығарып сал­ды. Елордаға 1996 жылы тамыз айының соңын­да келдім. Университетте Дихан Қам­за­бекұлын көрдім, ол менен бір ай бұрын кел­ген екен. Оны да Қазақ әдебиеті кафедра­сының меңгерушілігіне арнайы шақыртып­ты. Қалың орыстың арасында екі қазақпыз. Уни­верситетте қаланың астана болуына бәрі қарсы. «Какая столица? О чем вы говорите? Это Целиноград» деп бет қаратпайды. Сөйтіп, орыстармен айтыса жүріп ән­ші­лерді жинап, концерт бердім. Ертеңінде «Каз­правда» бірінші бетіне менің суретімді са­лып «Первая ласточка будущей столицы» деп мақала жариялады. 1997 жылы мемле­кет­тік қайраткер Жәнібек Кәрібжанов әкім бо­лып келді. Оған дейін мұнда бірде-бір қа­зақ әкім болмаған. Гартман, Браун, Моро­зов деген әкімдер болған бұрын. Кәрібжанов Астананы салу жұмысына білек сыбанып кірісті. Осы кездерде мен «Ақмолада өнер өк­сіп тұр» деп мақала жаздым. Жәнібек Кәрібжанов мақаламды оқыпты. «Педаго­ги­калық қызмет ешқайда қашпайды, рек­тор­мен өзім сөйлесемін, сен филармонияның ди­ректоры бол» деді. Содан бұйрық шыға­рып, мені директор етіп сайлады. Сөйтіп, тұңғыш филармония ашылды. Целинный кинотеатрында отырдық. Алғашқы бір жы­лы ремонт жасадық, сол арада қазақ ұлттық аспаптар оркестрін құрдым. Келесі жылы Ай­ман Мұсаходжаеваның шақыруымен қа­зіргі Өнер университетіне ән салу кафед­ра­сының меңгерушісі болып 9 жыл қызмет еттім. Астана мен келген жылы аудан орталығы се­кілді болатын. Қа­зақ­тардың үлесі 17 пайыз ғана еді. Өз же­рімізде қалың орыстың ара­сында өзімізді бө­тен сезінгеніміздің несін жа­сырайық. Қа­зақ­ты менсінбей, мұрын шүйі­ріп қарайтын. Ақшадан да талай тар­шы­лық көрдік. Аста­на­ның ыстығына шыдап, суы­ғына төздік. Жаң­быр жауған күні бат­пақ­тап жұмысқа әрең жететін едік. Мәдени орын­дардың ал­дында аяқ киім жууға ар­нал­ған арнайы астау тұратын. Сөйткен Астана туған баламдай көз алдымда өсті. Қиын­дық­тың бәрі артта қал­ды. Кезінде «50 жылсыз ас­тана аяғына нық тұра алмайды» деген пессимистердің аузына құм құйылды.

Сәдібек ТҮГЕЛ, жазушы, публицист, Астана қаласының тұңғыш баспасөз хатшысы, Ұлттық Ат спорты Федерациясының президенті, Қазақстанның еңбек сіңірген қайраткері:

Астана – таусылмайтын мәңгілік тақырып

– Мен 1998 жылы ақпанда Алматыдағы жай­лы жұмысым, жақсы табысымды тастап, ұлы көшпен бірге Арқаға қоныс аудардым. «Көп­пен көрген ұлы той» дегендей, елор­да­ның қалыптасуына өз үлесімді қосайын, елге қызмет етейін деген құлшыныс мені осында жетеледі. Мұндағы қызметім қала әкімінің бас­пасөз хатшылығы болды. Жұмысыма кірі­­се сала отандық және шетелдік баспа­сөз­дерге шолу жасадым. Өйткені еліміздегі ең маңызды тақырып – ел астанасының ауысуы еді. Тіпті, алматылық, мәскеулік журналистер жаңа астанаға байланысты кереғар мате­риал­дарды жиі жариялап, карикатура салып жат­ты. «АиФ», «Комсомольская правда», «Не­за­висимая газета», «Российские вести» ба­сы­лымдары бұл тақырыпты ерекше «жақсы» көр­ді. Сол себепті журналистердің басын бірік­тіріп, қаланың тыныс-тіршілігін на­сихаттайтын пресс-тур ұйымдастырдым. Бұл 1998 жылдың 3-4 сәуірі болатын. Содан бас­тап журналистердің көңіліндегі күдік сейі­ліп, мұз еріп, астана туралы үміт пайда бол­ды, көпшіліктің пікірі жақсы жаққа өз­ге­ре бастады. Осылайша, Астана қаласының тұңғыш баспасөз қызметінің негізін қала­дық. Кейін шетелдік ақпарат құралдары өкіл­дерін шақырып, бас қала туралы жан-жақты баяндап, насихат жұмыстарын жүр­гізумен айналыстық. Осыған себепкер бол­ғаныма қуанамын. Біз келгенде мұнда төрт-ақ баспасөз болған, қазір 200-ге тарта бұқаралық ақ­па­рат құралы бар. Қалаға келген жылы пойыздан түскенде ір­гетасы жерге кіріп кеткен, шатыры жоқ шым үйлердің көзіме қораш көрінгені рас. Ор­талық көше саналатын қазіргі Республика, Абай көшелерінің бойындағы жапырайған үйлерді көргенде «Мына қала қалай астана болар екен?..» деген де күдік келді көңілге. Алайда әр жерден көкке мойнын созған кран­дардың тынымсыз қозғалысы, іргетасы қа­ланып, қабырғасы көтеріліп жатқан ғи­мараттар көңілдегі күдікті тез-ақ сейілтті. Ел жүрегі Астананың тоғыз жолдың то­ра­бында орналасуының өзі геосаяси, демог­ра­фиялық және этномәдени жағынан тиімді бол­ды. Астананың Алматыдан Арқаға қоныс ау­даруы – қазақ үшін екі ғасыр тоғысындағы ұлы оқиға. Бұл миссияны біз өте әдемі орын­дадық деп ойлаймын. Бұл – қазаққа олжа көш болды. Бақ көші деп айтсам артық айт­қан­дық емес. Себебі бұл көш елімізде үлкен сер­піліс туғызды. «Көш жүре түзеледі» дейді, бас­қалар өзін көшке бойын қарап түзейді. Әуелі Алланың қолдауымен, тағдыр­дың жазуымен қайнаған қазанның ор­тасына күмп етіп небір тарихи оқи­ға­лар­дың куәсі болдым. Астанаға арнап «Құлагер» ескерткішін салдым. Елорда маған әдебиетке, қаламгерлікке жол ашты. Астана – қазақтың бағы, жетістігі, жеңісі деп санаймын. Астана туралы көңілге түйгенім мен көргенімді 7 кі­тап­қа арқау еттім. Қазір «Астана хикая­лары» деген кітабымды жазып жатырмын. Қо­лым босай қалған уақытта жазуға отыра­мын. Астана – таусылмайтын мәңгілік та­қы­рып. Осында керемет достар тап­тым, ұлым­ды үйлендіріп, қызымды ұзат­тым. Қолым қалт етсе, сенбі күні немере­лерім­ді алып кө­лікпен қаланы аралаймыз. Музейге, ес­керткіштерге апарамын, саябақта серуен­дей­міз. Қазақтың кең даласында осындай ертегі, әлемде теңдесі жоқ қала сал­ғанымызды не­мерелерімнің құлағына сіңіріп отырамын.

Жансая ШЫҢҒЫСХАН, Қазақстан Республикасы Тұңғыш Президенті кітапханасының аға сарапшысы:

Астанаға махаббатым шексіз

– Қазақта «Жақсы сөз – жарым ырыс» деп бекер айтпаса керек. Бала күнімде үл­кен­дер қызықтап «Өскенде кім боласың, қай­да тұрасың?» деп сұраса, «Астанада тұра­мын» дейтінмін. Араға жылдар салып 2008 жылы алғаш рет бас қалаға жастар форумына келдім. Еліміздің еңсесі биік елордасы, ерке Есілді көріп есім кетті. Бәйтерекке шығып, болашақта мен осы қалада тұратын боламын дегем іштей. Содан оқуға Алматыдағы ҚазҰУ-ға түстім. Аспанмен таласқан Алатаудың бау­­­райында орналасқан мыңжылдық тари­хы бар шаһарда жүрсем де есіл-дертім Аста­на болды. Магистартураны елордаға жақын жер деп Қарағандыдағы ҚарМУ-ға тапсыр­дым. Оқу бойынша Еуропаның бірнеше елі­нің астанасында болдым. Қайтарда ұша­ғы­мыз Астанаға қонды. Сол кезде Сарыарқа тө­сінде салтанат құрған бас қаламызды жақ­сы көретінімді ұқтым. Сарыарқаның саф ауасы, самал желі жанымды тербеді. Көп ұза­май ата-анамның, жақындарымның, дос­та­рымның «Айдалада не бар? Жылы жақта жүре бермедің бе?» деген қарсылықтарына қара­мастан, бас қалаға тартып кеттім. Бұл 2016 жылдың желтоқсан айы бола­тын. Арқаның ақтүтек бораны соғып тұр. Вокзалдан алдымнан «Ақорда» резиден­ция­сының авторы Байғұтты Тортай көкем күтіп алды. Көкемнің жұбайы Ғалия апам есімімді қойған кісі. Бұл кісілердің Астанада тұрып жатқандарына біраз жыл болған. Ауа-райына әбден үйренген. «Қызым, алты ай қысы бітпейтін Арқаға қош келдің», – деп көке мен апам күліп, қаланың шетіндегі үл­кен үйге алып келді. Сонымен осы қалаға газетке жұмысқа ор­наластым. Ондағы әріптестерім де жылы қа­былдады. Газетте істейтіндер жақсы біледі, ке­зекшілік деген болады. Кезекші болған күн­дері кеш шығамын. Жұмыс пен үйдің ара­сына жолға екі сағат кетеді. Қаланың ше­­­тіндегі үйге екі-үш автобусқа мініп, аялда­ма­дан кейін жаяулап жетем дегенше түн бо­лады. Көкем мен апам тамақ ішпей алаң­дап күтіп отырады. Бастапқыда Арқаның қы­сын сол кісілердің шексіз төккен жылуы­ның арқасында аса сезе қоймадым. Бір күні жұмыстан тағы кеш қайттым. Күн суық, қар жауып тұр. Жол ұзақ. Ав­тобус­тың қарасы көрінбейді. Ондай күндері так­систердің дәурені жүреді емес пе? Таксимен бару­ға қалтам көтермейді. Жаяулатып жүре берейін деп шештім. Қасымнан көліктер зу етіп өте шығады. Жарығы жоқ жол бойында жаяу келе жатырмын. Тура алдымнан соққан жел бет қаратпайды. Тас қылып орап алған шар­фымды жұлып алып, тонымның түй­ме­лерімен алысты. Оған майдалап жауған қар қосылды. Құдды бір алдында ата жауы тұр­ған­дай екеуі екі жақтап жүргізер емес. Әбден титығыма тиді. Көзімді аша алмай желге жо­там­ды тостым. «Маған да керегі– осы» де­ген­­дей табан тіретпей, ұшырып түсірді. Се­нен жеңілмеспін деп мен де алға жүре бер­дім. Осылайша боранды күні қала шетін­дегі үйге титықтап әрең жеткенім әлі есімнен кет­­пейді. Сонда да Астана суық, жайсыз қала, айлығым аз, кетем деген ой келмепті. Әйт­песе, сол уақытта басқа қалалардан жақ­сы ұсыныстар түсіп жатқан болатын. Өзім осы Астанада қалғым келді. Аллаға шүкір, бас қалаға деген махаббатым жыл өткен сайын артпаса кеміген емес. Мұнда жақсы жандармен таныстым, орта таптым. Өзіме қат­ты ұнайтын Әзірет Сұлтан мешітінің қа­сынан баспаналы болдым. Осылайша, бас­тапқыда ешкімді аямайтын, кейіннен ая­лайтын арайлы Астанамның тұрақты тұр­ғынына айналдым.

Дайындаған Арайлым ЖОЛДАСБЕКҚЫЗЫ

Серіктес жаңалықтары