Ащы шындыққа суарылған
Ащы шындыққа суарылған
Молшылықтың айында – 21 қыркүйек күні Алматыда «Талан» көркем фильмінің тұсауы кесіліп, көпшілік көрерменге жол тартты. Онда 1930-1940 жылдары қазақтың басынан өткен зобалаң заманның бейнеті суреттеледі. Көркем туындыны ҚР Мәдениет және спорт министрлігінің тапсырысы бойынша Ш.Айманов атындағы «Қазақфильм» киностудиясы түсірген. Фильмнің сценарийі жазушы Жүсіпбек Қорғасбектің «Қасқыр-адам» повесінің желісі бойынша жазылған және картинаны түсіру жұмыстары Алматы қаласы мен Алматы облысында жүргізіліпті. Кинотуынды қазақ жерінің кеңдігі мен байтақтығын, әдемілігі мен әсемдігін Қытайға қашқан жолда анасының кішкентай баласына «Балам, қарап ал, бұл – сенің туған жерің, өлкең, тау мен тасың» деген алғашқы эпизодтарда-ақ көрсетіп өтеді.
Аштық жайлаған зұлмат жылдың қайғысынан басталатын фильм қазақ аналарының мықтылығын, бірінші кезекте өзін емес, баласын, ертеңін жалғастырар ұрпағын ойлайтын даналығын да бейнелей алған. Бар алтынын баласына беріп, өзінің жолға жарамайтындығын сезген кейуана, тым болмаса, балаларым аман қалсын деген ниетпен Қытай ауып қашуға кеңес береді. «Іштен шыққан жау жаман» демекші, қазақты аштықпен қоса қаны бір туғаны да қырған. Қолдан жасалған аштықтан ғана емес, оқтан да өлген. Жоғарыдан келген бұйрықтың оң-солын ажыратпай-ақ, тез арада орындауды өзіне міндет санап, «шаш ал десе, бас алатын», қолындағы билігін бүкіл халықтың болашағынан жоғары қойған ақтардың да «Оңашада оязға
Мақтамаймын елімді... Мықтыға не қып беттеймін? Жуанды қойып, жуасты Біраз ғана шеттеймін» (Абай) деген қитұрқы әрекеттері жендет Шорманның бойынан табылады. Туған халқы ғана емес, барша табиғатты та өзіне бағынышты сезінеді. Ол Қытайға бет алған Таласбекті айналасындағыларымен бірге қырып салады. Сол мезетте әке өлімін көріп, көзіне жас ала жүгірген кішкентай қыздың жүрегіне тиген оқтың туған жер, туған елде қазақты қазақ қырған әрекетін көрген қазіргі ұрпақтың жүрегіне қадалған оқтай болып тиері айқын. Қожайынынан айырылған жылқының ақылды жануар екендігін қайта айналып үйіне келуімен суреттейді. Бірақ кісінеген жылқыға үй есігінің ашылмауы қарт ананың келмеске аттанғандығын анық білдіреді.
Өзен жағасында болған атыстан тірі қалып, бірақ екіге айырылған екі бауырдың (Тағай мен Керім) ендігі өмірі не болары. Бірі – жападан жалғыз, екіншісі – рухани жалғыз.
Ашаршылық біткенде соғыс басталады. Киноның келесі эпизоды санаулы ғана тұрғыны бар кішкене ауылда өрбиді. Күйеуі соғыста қаза тапқан пошташы келіншек Бибісара, асырап алған жалғыз ұлын соғысқа жібергісі келмейтін Қастек, адамдардан оқшау, тау ішінде жалғыз өмір сүріп жүрген мылқау Керім. Ердің сойы бір адамды өмір бойы сөйлетпей тастайтын әділетсіздіктің күші қандай десеңізші?! Атылған ата-ана, қарындастың жердегі ыстық қаны бүкіл адамзатқа деген қарсылық пен ренішті туғызған. Жақындағысы да, сөйлескісі де келмейді адамдармен. Сөйте тұра, бойындағы мейірімділік пен батылдықты сақтай алған Керім.
Тағай ше? Үй астындағы жертөледен шықпайтын, бойы мен денесіне сай келмейтін қылықтар жасайтын, тіпті, әкесі бөрінің жүрегін жалаң қолымен суырып алып, қанын сорғалатып тұрып жегізсе де қорқақ, жасық болып өскен. Тамағын тойғызып, қолынан келгенше соғысқа жібермей отырған әкеге деген құрметі де шамалы ма дейсіз. Бірақ әкесі не дейді, соның сөзінен шықпайды. Бұл да қазақ жігітіне онша жараспайтын қылық. Себебі ата-анадан қаймығу бар және ол құптарлық. Бірақ көзсіз айтқанымен жүру – ер жігітке тән емес әлжуаздық.
Жас әрі жесір Бибісараның бойын түбінде нәпсі жеңеді. Керіммен жарасып, оқиғаның шиеленісуіне де Керімнен сыйға алған алқа себеп болады.
Сын түзелмей, мін түзелмес деген ниетпен киноны толығымен ашуға кедергі келтірген бір детальдың бар екенін айта кеткеніміз жөн шығар. Ол – ұмыт болмаған алтын. Анадан ұлға, ұлдан немереге, қысқасы, қолдан-қолға беріліп, көрермен ұмытып кеткен алтын күтпеген жерден алдан тағы шығады. Тағай арқалаған алтын бүкіл халық арқалаған мұң-зар, қайғы-қасіретті басып тастағандай секілді. Арпалыстың барлығы алтын үшін ғана болды ма сонда деген сұрақ туады іште. Неге ол шашылып, ұмыт болып қалмады? Міне, осы тұс фильмнің ауыр салмағын жеңілдете түскендей.
«Кітап менікі, фильм Болаттікі», – дейді Жүсіпбек Қорғасбек. Бұлай деуінің себебі – режиссер киноны хикаяттың негізінде емес, желісінде түсірген. Яғни, Болат Қалымбетов өзінің шығармашылық қиялына толық ерік берген. 90-жылдары жарыққа шыққан «Жансебілдің» жалғасын түсірем деп, жазушы алдына келген режиссер киноны өз ойында әбден пісіріп, жетілдірген. Қиыншылықтармен көп кездессе де, кино күні кеше көпшілікке ұсынылды.
Жазушының айтуынша, хикаятты оқып, ұзақ уақыт әсерінен шыға алмай, алғаш кино түсіруді қолға алған режиссер Аяған Шәжімбай болған. Бірақ, барлық жұмысты ақылдасып, актер жинау жұмысына кіріскенде, аяулы азамат аяқ асты ажал құшқан. Онан кейін де бірнеше режиссер келіп, түсірмекші болады. Бірақ қаражат жағынан қиыншылық туындап, кейінге ысырыла берген.
Елімізде мазмұны мен мағынасы жарасқан, көрерменге ұлттық тәрбие беретін «Талан» іспетті фильмнің шығуы қуантады. Шетелдік мән-мағынасы жоқ кейбір киноларды сатып алып, айналымға жібергенше, отандық тарихи фильмдердің жабық көрсетілімін кинотеатрлар тегін өткізсе игі іс болар еді. Себебі ұлттың ұлт болып қалуы үшін осы іспетті рухани дүниелердің алатын орны бөлек. Ұлттық құндылықтарды қалыптастыру жолында, болашаққа саналы ұрпақ тәрбиелеуде де үлкен маңызға ие саланың бірі – қазақтың әдебиеті, киносы, руханияты.
Жүсіпбек Қорғасбек, жазушы:
– Мағынасы терең, тарихи фильмдер көргенді ұнатамын. Бірақ өкінішке қарай, «Талан» фильмі маған аса қатты ұнады деп айта алмаймын. Әке мен бала арасындағы махаббат, еліне деген сүйіспеншілікті, бауырлар арасындағы сағынышты көре алмадым. Тағай мен Керімнің қауышқан сәті күткенімдей болмады. Сол сюжетті өте жеңіл қып көрсетіп өтті. Кинода көп жерін қысқартып тастағандай көрінді. Әрине, бұл менің жеке пікірім. Бірақ табиғатты әдемі көрсеткен.
Жадыра Жұмағұлова, 28 жаста:
