Тазалығымен сыйлы болатын
– Адамға барлық уақытта болса екен деп тұратын азамат еді. Осыдан он жыл бұрын Мереке Құлкенов екеуміз Мәскеудің «Роман-газетасына» еліктеп, «Үркер» журналын аштық. Кейін заман өзгерді, қоғам, әдебиет өзгерді. «Қазақ газеттеріне» директор болып Жұмабек келді. Сонда Жұмабек: «Сіздің жобаңызды бірге дамытайық. Шамам келгенше көмектесемін» деп бар күшін салды. Сөйтіп, «Үркерді» жастардың мәдени-әдеби журналы ретінде дамыттық. Азамат өмірден өтсе де, оның өмірі өзгермейді. Жұмабек Кенжалин таза жігіт еді. Жасымыз да қатарлас. Ол өз ортасына тазалығымен сіңісті, сыйлы адам. Оны курстастары, қатарластары да айтады. Ал біз қызметте жүріп, сырлас болдық. Өзі білімді. Ғалымдығы да бар. Мінезі тақуа, табиғаты таза жаннан қапияда айрылып қаламыз деп кім ойлаған? Алланың әміріне амал бар ма, бақилық сапарға шығарып салдық. Жатқан жері жайлы болсын...Шархан Қазығұл, журналист:
Біз бір-бірімізге қарап өстік
– Қабырғамызды қайыстырып кеткен хабарды есту біз үшін оңай болған жоқ. Енді ғана бейнетінің зейнетін көреді деп отырған досымыздың қазасы жанымызға қатты батты. Дегенмен, «Тозбасты ұста соқпайды, өлместі Құдай жаратпайды», табиғаттың бұлжымайтын қатал заңына еш пенде қарсы тұра алмасы анық. Алланың жазуы солай болса, амал бар ма?! Жұмабекпен бес жыл бірге оқыдық. Сабақтан шыққан соң қалтамызда қалған қарабақырымызды жинастырып, кешкілік тоқашпен жүрек жалғап алып, түн ортасына дейін кітапханада отыратын күндерімізді кездескен сайын еске алушы едік. Бір ғажабы, алыста қалған студенттік жылдар туралы сөз қозғала қалса, баяғы жалғыз «журфакты» әр жылдары бітірген жігіттер бір-бірінен «Осы сен кімдермен бірге оқып едің?» деген «кезекші» сұрақты алмакезек қойып жататыны бар. Мен де осы сұрақ алдымнан көлбеңдеп шыққан сайын ең алдымен Жұмабек Кенжалинмен бірге оқығанымды алға тартатынмын. Мақтанышпен! Ол шын мәнінде біздің курсымыздың нағыз лидері болды. Жүкең – студент кезінен бастап, көзін жұмғанша үнемі тұтқа ұстап кеткен адам. ҚазМУ-дің кәсіподақ комитетінің төрағалығынан бастап қазіргі «Қазақ газеттері» ЖШС-ның Бас директоры-редакторлар кеңесінің төрағасы аралығында ол білдей бес республикалық басылымның бас редакторы болғанын ел жақсы біледі. «Адамды орта қалыптастырады» деген қағида бар. Біз бір-бірімізге қарап өстік. Сол жолда Жұмабектен көп нәрсені үйрендік. Ал енді осыны алабөтен айту парыз. Жылына отыз жеті бала ғана қабылдайтын Қазақстандағы жалғыз факультетке отыз төртінші болып оқуға түсіп, «тәубәмді» аузымнан сағат сайын тастамай жүрген мен сияқтылар ғана емес, сол кезде Жүкеңе елдің бәрі қызығып қарайтын. Бір-екі айдан кейін Жүкең екеуміз сырлас болып кеттік. Жүкеңді тәкаппар жігіт шығар деп ойлайтынмын. Сырт көзге солай көрініп тұратын. Сөйтсем, бәрі бекер болып шықты. Адаммен емін-жарқын араласпасаң, ол адамды толыққанды білу тіпті де мүмкін емес екенін сонда білгендеймін. Алғашқы күннен Жүкең мені туған інісіндей бауырына басты. Аузын ашса, жүрегі көрініп тұрды. Сонысымен баурап алды. Студент кезінде ол сырт қарағанда басқалардан бөлек көрінетін. Өзі жіптіктей жас жігіт болғанымен салмақты екені салған жерден сезілетін. Киім киісі де келісті-ақ. Бойындағы жіп атаулының бәрі аса бір қымбат болмаса да, тал бойына мін жолатпай тұратын. Оқуға да мәттақам болды, лениндік стипендиат атанып жүрді. Қоғамдық жұмыстардың бел ортасынан табылатын. Қысқасы, жиырмасыншы ғасырдың екінші жартысындағы данышпан декан Темірбек Қожакеевтің қатаң қалыбына қапысыз құйыла кеткен санаулы ғана студенттің бірі Жұмабек Кенжалин еді. Тіс қаққан тарлан қаламгер ағаларымыздың өзі рабайда пендешілікпен бір армандап қоятыны болмаса, көп журналистің пешенесіне жазыла бермейтін «Социалистік Қазақстан» газетінің редакциясына төртінші курстан бесінші курсқа енді өткен Жүкең қызметкер болып қабылданып, бізді тағы да бір таң қалдырғаны бар. Жүкеңнің бойындағы тағы бір тамаша қасиет – тұрақтылығы еді. Мен оны қырық жылдан астам уақыт білемін. Алғашқы танысқан жылы Жүкең қалай еді, сол қалпында дүниеден озды. Әрине, Жұмабек досымыздың көз алдымызда қарайып жүргені қашан да көңілге медеу еді. Оның өмірге құштарлығы ерекше білініп тұратын. Өмірдің мәнін де, әнін де енді түпкілікті түсінген шағында оны өлімге қимайтының рас. Жұмабек досымыздың жатқан жері жайлы болсын! Иманы жолдасы болсын! Алды – шырақ болсын, мінгені – пырақ болсын!