Конституция және Парламенттің заң шығару қызметі
Парламенттің биліктің басқа тармақтарына қатысты дербестігіне – Конституция кепіл бола алады.
Конституцияда Қазақстан Республикасының Парламенті заң шығарушы ең жоғары өкілді орган ретінде көрсетіліп, оның сақталуы мен іске асырылуының кепілдіктері белгіленген. Парламенттің биліктің басқа тармақтарына қатысты дербестігіне – Конституция кепіл бола алады. Яғни, Парламент өзінің конституциялық өкілеттіктерін дербес жүзеге асырады. Сонымен қатар Парламент өзінің конституциялық өкілеттігін дербес кеңейтпеуі керек әрі мемлекеттік биліктің басқа тармақтарының қызметіне де заңсыз араласуына жол жоқ.
Келесі конституциялық кепілдік – Парламенттің өз функцияларын жүзеге асырудағы тәуелсіздігі. Парламенттің тәуелсіздігі заң шығару және бақылау қызметінің шекаралары арқылы айқындалады, ол Конституция арқылы қамтамасыз етіледі. Конституциялық өкілеттіктерді жүзеге асыруда Парламент – биліктің басқа тармақтарынан тәуелсіз. Тәуелсіздік – бұл Конституцияның 61-бабының 3-тармағында көрсетілген маңызды қоғамдық қатынасты реттейтін заңдардың қабылдануы, жұмысшы және үйлестіру органдарының қызметін құру мен реттеудің ішкі ұйымдастырылуы мен рәсімдерін анықтаудан көрінеді.
Қазақстан Республикасы Парламенті Сенат және Мәжіліс деген екі палаталы құрылымнан тұрады. Мәжіліс Қазақстан Республикасының барлық азаматтарының атынан уәкілеттік етеді. Ол аралас сайлау жүйесі бойынша конституциялық заңда белгіленген тәртіппен бірыңғай жалпыұлттық сайлау округінің аумағы жағынан пропорционалды өкілдік жүйесі бойынша, сондай-ақ бір мандатты аумақтық сайлау округтері бойынша сайланатын 98 депутаттан құралған. Сенат депутаттарының бір бөлігі жанама сайлауда таңдалады, бір бөлігін Президент тағайындайды. Сенат депутаттары әкімшілік-аумақтық бірліктің, яғни ел өңірлерінің мүдделерін білдіреді. Парламенттің қос палатасының дербестігі оларға конституциялық заңнамамен жүктелген белгілі бір міндеттерді шешудегі әртүрлі құзыреттеріне байланысты. Парламент Сенаты мен Мәжілісі депутаттарының мәртебелері ортақ. Бірақта кейбір айырмашылықтардың бар екенін айта кету керек. Қазақстан Республикасы Парламентi депутатының мәртебесi – оның құқы, мiндетi, жауапкершілігі, сондай-ақ Конституцияда, Қазақстан Республикасының Парламентi туралы конституциялық заңда және депутаттардың мәртебесі мен басқа да нормативтік құқықтық актілерден айқындалған кепiлдiктерде белгіленген. Республика Конституциясының 61-бабының 1-тармағына сәйкес заң шығару бастамасы құқығы Республика Президентіне, Парламент депутаттарына, Үкіметке тиесілі және тек Мәжілісте іске асырылады. Мемлекет басшысының 2007 жылғы 21 қыркүйектегі №413 Жарлығымен бекітілген Қазақстан Республикасы Президентінің заң шығару бастамасы құқығын іске асыру қағидаларына сәйкес республика Президентінің Парламенттегі заң шығару бастамасына конституциялық құқығын іске асыру тәртібі айқындалған. Ал Үкіметтің 2023 жылғы 6 қаңтардағы Қаулысы арқылы бекітілген Үкімет Регламентіне сәйкес, Үкіметтің заң шығару процесі осы Регламенттің 4-тарауында анық көрсетілген. Парламент депутаттарының заңнамалық бастамасына байланысты мәселеге келетін болсақ, олар егжей-тегжейлі реттелмеген, өйткені Парламент депутатының заң шығару бастамасы құқығын қалай жүзеге асыратыны туралы Конституцияда да, Парламент туралы конституциялық заңда да және депутаттар мәртебесінде де ештеңе айтылмаған. Сонымен қатар Қазақстан Республикасының Құқықтық актілер туралы заңының 17-бабының 1-тармағында: «Қазақстан Республикасы Парламенті депутаттарының заң шығару бастамасы тәртібімен дайындалатын заңнамалық актілердің жобаларын әзірлеушілер Парламент депутаттары болып табылады» делінген. Ал осы заңның 18-бабының 1-тармағында Парламент депутаттарының заң жобасын дайындау жөніндегі жұмыс тобының қызметіне кез келген кезеңде қатысуға құқығы бар деп көрсетілген. Парламент депутатына заң шығару бастамасы құқығы берілгендіктен, оның өзі қандай да бір органмен байланысты емес және оның қандай да бір бағынышты бөлімшелері жоқ, содан кейін ол заң жобасын Парламент Мәжілісіне өз бетінше енгізуге тиіс. Депутаттың заң шығару бастамасы тәртібімен әзірлейтін заң жобасында белгілі бір талаптар бар. Ең алдымен, бұл – Конституцияның 61-бабының 6-тармағында белгіленген талап, оған сәйкес мемлекеттік кірістерді қысқартуды немесе мемлекеттік шығыстарды ұлғайтуды көздейтін заң жобалары Республика Үкіметінің оң қорытындысы болған кезде ғана енгізілуі мүмкін. Депутаттар Парламент Мәжілісіне енгізетін заң жобаларына, сондай-ақ басқа да заң жобаларына (Республика Президенті енгізгендерді қоспағанда) Құқықтық актілер туралы ҚР заңының 30-бабына сәйкес міндетті түрде ғылыми сараптама жүргізу көзделген. Парламент депутаты енгізетін заң жобасы қоршаған ортаны қорғау, экология және радиациялық қауіпсіздік мәселелерін қозғаған жағдайда экологиялық сараптама жүргізу міндетті. Мәжіліс аппараты бұл жағдайда «Заң жобаларымен реттелетін құқықтық қатынастарға байланысты сыбайлас жемқорлыққа қарсы ғылыми және өзге ғылыми сараптамалардың түрлерін (құқықтық, лингвистикалық, экологиялық, қаржылық және басқа) жүргізуді қамтамасыз етеді». Мына жерде туындап тұрған сұрақ депутаттың заң шығару бастамасы тек заң жобасын әзірлеп, Мәжіліске енгізген кезде ғана есептелетінінде. Яғни, заң шығару бастамасы деп Қазақстан Республикасының Парламенті және оның депутаттарының мәртебесі туралы Конституциялық заңның 15-бабының 1-тармағында «Заң шығару бастамашылығы құқығы субъектiнiң Парламент қарауға мiндеттi заң жобасының және Парламенттiң өзге заң актiсiнiң мәтiнiн ресми енгiзуi заң шығару бастамашылығы» деп түсіндіруінде. Ал Қазақстан Республикасы Парламенті Сенатының Регламенті 134-бабында Сенат депутаты заңдардың жобаларына және заңдарға, Қаулылардың, Парламент қабылдайтын басқа да актілердің жобаларына түзетулер енгізуге құқылы. Практикада, егер Сенат депутаты заңға бастамашы болса, Мәжілістегі заң жобасына түзету ұсынады. Ал бастамашы топта болмаса, заңды мақұлдау сатысында ұсынады. Үкімет депутат ұсынған түзетуге қорытынды беру кезінде оның редакциялауын толықтыру, ықшамдау және жетілдіру арқылы түзету енгізе алады. Ол түзетудің құқықтық табиғаты қалай аталады? Басқаша айтқанда, заң жобаларына енгізілетін түзетулердің құқықтық табиғаты туралы негізгі мәселе заңнамалық деңгейде реттелмеген күйінде қалып отыр және теориялық тұрғыдан толық негізделмеген, осы тұжырымдаманың ресми анықтамасы жоқ. Бұл ретте, аталған мәселенің практикалық маңызы зор. Осы сұрақтың жауабына заң жобаларына түзетулерді кім ұсына алатыны, түзетулерді енгізудің тәртібі мен құқықтық салдары қандай болатыны, олардың заң шығару процесінің басқа қатысушылары үшін қандай маңызы бар екені және т.б. кіреді. Заң жобаларына түзетулерді заңнамалық бастама құқығын іске асыру деп тану заң шығарушы бастама құқығы мен заң шығарушы органның әртүрлі субъектілерінің өзара қарым-қатынасын ретке келтіруге, заң шығару процесін жеңілдетуге, бюрократиядан арылтуға, заңнаманың тұрақтылығын қамтамасыз етуге мүмкіндік береді. Ресей Федерациясында депутаттың түзету енгізуі заңнамалық құқығын жүзеге асыру деп танылады. Сонымен қоса, Федералдық жиналыс сенаторы, Мемлекеттік Дума депутаты да заң жобасына түзету бере алады. Парламенттің екі Палатасы депутаттарының заңнамалық қызмет саласындағы жұмысы жалпы, ортақ мақсатқа – неғұрлым сапалы және тиімді заңнамалық актілерді қабылдауға бағытталады. Сондықтан Сенат депутаттарының Парламент Мәжілісінде қаралатын заң жобасына қатысу мүмкіндігін жалпы алғанда заң шығару процесін бюрократиядан арылту тұрғысынан қарастыруға болады.
Үнзила Шапақ, Мәжіліс депутаты, заң ғылымдарының докторы