Сирек кездесетін дертті жеңген қыздың кітабы әлемнің 6 тіліне аударылды

Сирек кездесетін дертті жеңген қыздың кітабы әлемнің 6 тіліне аударылды

Қазір «мотивация» сөзін жиі еститін болдық. Көбі бұл тақырыпта түрлі курс өт­кізіп жүрсе, Жәмилә Бақтиярқызы кі­тап жазып шығарды. Осы орайда кө­кейімізде «Қаршадай қыз қандай мо­ти­ва­циялық кітап жазуы мүмкін?» деген сұ­рақ туындауы заңды. «Күрес», «Сенім», «Жеңіс» деп аталатын үш тараудан тұратын «Бәй­ше­шек» кітабында ол өзгенің емес, өз жайын баяндайды. Он жыл бойы ауыр дертпен күрескен жасөспірім қыз сөйлей алмай, аурухана төсегіне таңулы жатқан кезде айналасындағылармен қағаз, қалам арқылы тілдескен болатын. «Қиын сәтте екі әлем мен үшін таласты, ал мен өмір үшін күрестім» деген ол бұл жолы жеңіске жету тарихын қағаз бетіне түсіруді жөн көріпті. «Түрменің қара бұрышында жатқандай сезіндім...» «Аяқ-қолым байлаулы, айналам жү­регімнің лүпілімен жарыса ән­дет­кен аппараттарға толы, кеңір­де­гім қалың түтіктің кесірінен кеуіп кет­кен. Жанымда айнал­шық­тап бір әйел жүр. ...Кенеттен қолымның ашып жат­қанын сездім. Маған система ар­қылы бұлшық еттердің жұмысын рет­тейтін «калий» деген дәруменнің сұйық түрін тамызып жатқанын тү­сіндім. Тамырды күйдіріп тастай­тын бұл дәріні асықпай тамызу ке­рек еді, мынау болса құйылып-ақ тұр. Тамырларымның ашып жат­қа­нын айта алмаймын, білдіре де ал­май­мын. Себебі аузымда өкпемді жа­санды желдететін аппарат тұр. Қо­лымды көтеруге күш жоқ, оған қо­са төсектің шетіне байлап қойып­ты. Аяғым да байлаулы. Өзімді құд­ды бір салқын түрменің қара бұ­ры­шында жатқандай сезіндім», – дейді ша­расыз күйде жатқан Жәмилә. Оның сырқаты қаншалықты ауыр еке­нін осы сөздерден анық аңға­ра­сың. «Бүгінгі таңғы асты әкемнің қо­лынан ішкім келді. Бұл тілегімді қа­ғазға жазып жеткіздім. Әкем мед­бикеден тамақ құятын шприцті тол­тырып, бейберекет шатасқан сым­дардың ішінен тамақ құйы­ла­тын жіңішке түтікті тауып, жайлап құя бастады. Тамақты өз тісіммен шай­нап, өз күшіммен жұтпағаныма біраз күн болды. ...Сансыз сымның ара­сында жатқан әлсіз денемді кө­тер­мегелі қашан...». Осы жолдарды оқып отырып, қаршадай қыздың шыдамдылығына таңданбасқа шара жоқ. Жәмилә жансақтау бөлімін­де кездестірген медбике­лер­ді өмірінде кездескен ең мықты батырлар деп біледі. Өзі айтқандай, бұл жер нағыз майдан еді. Қаншама адам өмір үшін күресіп, жанталас­қан бөлмеде оның ең көп сырласқан ада­мы да осы медбикелер болатын. Ақ халатты абзал жандар оның көп жа­та бергеннен ойылып кеткен бе­ліндегі жараны таңып, мазь жағып, мас­саж жасап береді. Аптасына бір­неше рет жуындырып, шашын өре­ді. Өздігінен дем ала алмай, ап­па­ратта жатқан оның жанына ке­ліп, кітап оқып, түрлі ертегілер, әң­­гі­­­мелер айтып ұйықтатады. Олар­дың не айтқанын ұмытса да, мейі­рімге толы жүзі мен адал ниеті мәң­гі жүрегінде қалды. Соңғы мүмкіндік... Осылайша, сабырды серік ету­­­мен уақыт шіркін өте бер­ді. Дәрігерлер ағзаның дертті жеңіп шығатынынан үміттеніп, үш жыл бойы ем жүргізгенмен нәтиже аз болды. Енді соңғы мүмкіндік – ота жасату. Оны Кореядан келген дә­­рігерлер жасайтын болды. Жә­милә­нің шетелге бармасам екен де­ген тілегі де орындалды. Ол сау ке­зінде елінен жырақта жүруге он күннен артық шыда­ма­ға­нын айтады. «Туған то­пы­ра­ғым – Қа­зақ­ста­ным бойыма рух сый­лай­тын. Кейде ауыр дертпен кү­рес­те туған же­рім­нің де көмегі көп бол­ды деп ой­лай­мын», – дей­ді ол. Бір там­шы су­ға зар бо­лып, ас­тың дәмін ұмыт­қан сәтте аш­­тық жылдарын бас­тан өткерген ата-ба­бамызды, бір литр қа­нын тазалауға алып ке­тіп, өңі сұрланып, жаураған сәт­те Желтоқсанның аязына төтеп бер­ген аға-әпкелерімізді есіне ал­ғанын айтады. Сөйтіп, қандай жағ­дай болса да, берілмеуге бел буады. Тө­секке таңылып жатса да, «бұл ауру­ды жеңемін де, халқыма пайдам тие­тін азаматша боламын», – дейді қай­сар қыз. Жәмилә ауыр дертпен ар­па­лысып жүргенде қатар­лас­тары бір-біріне хат жазысып, ал­ғаш рет ғашықтық сезімді бастан өт­керіп жатқан. Мұны әлеуметтік же­ліден байқаған ол қызыға қа­рай­тын, бірақ өміріне өкпе артқан емес. Керісінше, Жаратушыға деген се­нім оның жанын жадыратты. «Ал­ғашқы махаббатым да, сенім мен се­зімге толы жаным да Аллаға ар­нал­ды. ...Мен ауруымды қатты жақ­сы көре бастадым, себебі ол мені Ал­лаға жақындатты», – дейді ол ағы­нан жарылып. «Бәрінен бұрын бұл кітап менің диагнозыммен ауырып жатқан адам­­дардың қолына түскеніне қуа­на­мын. «Рақмет сізге. Күресуіме ша­быт берді» деп жазылған хаттар ке­ліп жатыр. Көбі сөйлескісі, кездес­кісі келетінін айтады. «Жұғысты бол­сыншы» деп, қолымды алғысы келеді. Адам басына қиындық түссе, қай­сарлық танытып, күресуі керек. «Жа­рық күнім туады, жазыламын» деп армандау қажет. Алға қарай тал­пынуды тоқтатпау керек. Жа­қын­­дарыңның қолдауы маңызды. Де­генмен адамның ішкі сенімі бірін­ші орында. Мен кімге сендім? Қалай кү­рес­тім? Әрине, алдымен Алла­ға сендім. Бұлттан кейін күн шы­ға­тынына сендім. Бала болсам да қиял­дайтынмын. Адамның қиялы, жақсылыққа деген сенімі ағ­за­сына оң әсерін береді екен. Адам баласы бол­ғаннан кейін түрлі ой мазалай­ты­ны рас. Дегенмен үміт­ті үзбеу ке­рек», – дейді ол. Сонымен қатар кітапта он жыл бойы жанынан табылған жақын­да­рына, дәрігерлерге, ауырып жатқан сәтте үйіне барып білім берген аяу­лы ұстаздарына және күрес жо­лын­да қол ұшын созған жандарға алғы­сын білдірген. Бас кейіпкер жасөс­пірім болғандықтан шығар, қазір бұл кітап мектеп оқушылары тара­пы­нан да үлкен сұранысқа ие. Осы­ған дейін Астана, Орал, Алматы, Тал­дықорған қалаларында арнайы кез­десулер ұйымдастырылған. Жә­милә жақында Шымкент қаласында өт­кен апталықтан үлкен әсермен оралғанын жеткізді. Қаладағы мек­теп­тер мен мүмкіндігі шектеулі жан­дарға арналған кітапханада кез­десулерде мектеп оқушылары ерек­ше әсермен қарсы алып, түрлі сұ­рақ қойғанда тосылып қалған сәт­тері болғанын айтады. Кітапхана ұжы­мы кітаптың аудио нұсқасын да жасап қойыпты. Газет редакциясында[/caption] Өмір деген күрестен тұрады емес пе? Әрбір адам сол күресте жеңу­­ге талпынады. Жәмиләның жеңіс­ті жолы басқаларға жұғысты бол­­­сыншы!