Түркиядағы бауырлар үйлі болғанша киіз үй жеткізіп тұрамыз – Гүлім Қайырденқызы
Түркиядағы бауырлар үйлі болғанша киіз үй жеткізіп тұрамыз – Гүлім Қайырденқызы
Бүгінде бортсерік болуды армандайтын ару көп. Гүлім де кішкентайынан осы арманның жетегінде жүретін. Алайда ауылда өсіп, қарапайым отбасында дүниеге келген оған мұндай мәртебелі маман болу қол жетпес белестей көрінетін еді. Десе де, туған жердің төсінде жатып қиялымен көкке самғайтын. Бала арманының қанатынан тас қылып ұстаған ол бүгінде расымен әуеде қызмет етіп жүр. Жер бетіндегі адамдарға жанашыр болуды да ұмытқан емес. Мысалы, жақында жойқын жер сілкінісімен зардап шеккен Түркия еліне көмекке барған азаматтарға киіз үйлерді жеткізуге көмектесті.
Әр жолаушының өмірі – аманат
Қарағанды облысының Ақтоғай ауылында дүниеге келген Гүлім Қайырденқызы бортсерік болуға туысқан әпкесі түрткі болғанын айтады. Қонаққа келген сайын сәнді киініп, көлік мініп келетін оған қызыға қарайтын. Ал ол сөйлескен кезде әуекомпанияда жұмыс істейтінін, еңбекақысы жақсы екенін айтқан. Әпкесінің бұл сөзі Гүлімді одан сайын қызықтыра түскен. Алайда ол кезде қазіргідей екінің бірі шетел асып жүретін уақыт емес еді. Өзге елді көру ауыл баласы үшін қол жетпес дүниедей болатын. Бірақ арманшыл қыз болашақтан үмітін үзген емес. Мектепті ойдағыдай бітіріп, алдына үлкен мақсат қойып, табандылығы мен еңбекқорлығының нәтижесінде сол арманына жетті.
«Бұл мамандық шапшаңдық пен қырағылықты талап етеді. Көзің алыстағы дүниені көре білуі керек. Өйткені қауіп төніп тұруы мүмкін. Соны дер кезінде байқау керек.
Бортсерік болып, авиация әлемінде жұмыс істеу – өмір бойы оқушы болу деген сөз. Бұл – ерекше мамандық. Әр жолаушының өмірі – аманат. Әр рейс сайын бортсеріктердің жолаушыларға «Сіздің қауіпсіздігіңіз – біздің басты мақсатымыз» деп айтуы бекер емес», – дейді ол.
Тұмауратып тұрсаңыз, ұшаққа мінбегеніңіз жөн
Күніне кем дегенде 300-400 жолаушыны тасымалдаған соң адамдармен тіл табыса білу де маңызды дүние. Сол үшін бортсеріктер әрқайсысының көңілін табуға тырысады әрі қолынан келгенше кикілжіңге жол бермейді. Бортсерік қыз ұшаққа кірген әр жолаушымен амандасқан сәттен-ақ әрқайсысына психологиялық портрет бере алатындай деңгейге жеткенін айтады. Бұл, әрине тәжірибемен келетін нәрсе.
«Апаттық жағдайда ұшақ ішіндегі түрлі оқиға назарымызды басқа жаққа аударып жіберуі мүмкін. Жолаушылармен жұмыс істеуде өзіміздің құпияларымыз бар. Күніне бірнеше жолаушымен жұмыс істегенде адам автоматты түрде психолог болады. Оның сөйлегенінен, сөйлемесе де қимылынан, бет әлпетінен қандай көңіл күйде тұрғаны білініп тұрады. Біреу қайғыға, енді бірі қуанышқа, ал келесісі іссапарға бара жатады. Жолаушының көңіл күйін байқап, ыңғайына қарай бейімделуге тырысамыз. Мынадай жағдай жиі болады: жолаушылар бортсерікті шақыру батырмасын басқанда «Шөлдеп отырған шығар» деп су ала барамыз. Бірақ көрсетпей тұрамыз. «Шөлдеп отырмын, су бар ма?» дегенде бере қоямыз. Сол кезде «Қайдан біліп қойдыңыз» деп таңғалады», – дейді ол.
Түркиядағы жағдай өмірге деген көзқарасымды түбегейлі өзгертті
Жақында ел азаматтары халықпен бірігіп жылу жинап, жойқын жер сілкінісінен зардап шеккен Түркия еліне көмек ретінде киіз үй апарып құрған болатын. Қазақ халқының бұл көмегі далада қалған талай жанға пана болды. Осы орайда Гүлім Қайырденқызы киіз үйлерді жеткізу мәселесін өз мойнына алып, азаматтық іс атқарғанын айтпай кетуге болмас. Ел азаматтарының бауырлас елге көмек қолын созуға әрекет жасап жатқанын естіп, өзі хабарласқан екен.
«Осы уақытқа дейін біраз елді араладым. Бауырлас Түркия елі ерекше ыстық. Жақсы көргенім соншалық, тілін де үйреніп алдым. Бұл елде болған апат жаныма қатты батты. Ол жақта достарым да көп. Сондықтан көрші елге қолымнан келгенше көмектескім келді. Киіз үйге дейін де киім-кешекпен, заттай көмектесіп жаттық.
Азаматтарымыздың әрекет жасап жатқанын естіп, Нұрбек мырзаға хабарластым. «Киіз үйді қалай жеткізейін деп жатырсыздар?» деп сұрағанда, «Түркия елшілігі фурамен жеткіземіз деп айтты» дейді. Бұл ұзақ уақыт жүріп жетуі мүмкін. Сондықтан «Ұшақпен жеткізейік» дедім. Ол жақ суық, қарлы жер. Соған рұқсат алып, Cargo жүк ұшағы қонатындай жасауымыз керек болды. Осы салада жүргендіктен, бұл істі біреуге сілтемей, мойныма алу азаматтық міндетім деп есептедім. Далада қалған жұртты ертерек киіз үйге кіргізуді ойладық. Сөйтіп, Түркия тарапымен сөйлесіп, жүк қандай ұшаққа тиелу керек екенін шештік», – дейді бортсерік.
Кейіпкеріміз жүктің бәрін жібергеннен кейін өзі де жолға аттанғанын айтады. Өйткені ол Астанада отырып ұшақтың ұшып-қонғанын бақылап отырған еді. Түркияға аттанған ұшақ Қахраманмарашқа аялдауға мүмкіндік болмағандықтан, 100 шақырымдай жердегі Инджирлик деген әскери әуежайға қонған болатын. «Ұшақ жеткеннен кейін біздің азаматтарымыз әуежайға барып, сегіз фура жүкті артып-түсірді. Бұл – үлкен жұмыс», – дейді бортсерік. Гүлім зардап шеккен халықты өз көзімен көргенде көз жасына ерік бергенін айтады. Расында, бұл жүрек ауыртатын көрініс еді.
«Киіз үйді құрып болғаннан кейін Қахраманмараш қаласын екі сағаттай араладық. Жағдайды сөзбен сипаттау өте қиын. Өзім көргенімді айтайын. Он бес қабатты үйлер салынып тұрған екен қатарымен. Зілзала сол үйлердің астынан болған. Жер үш метрге дейін ашылып, отыз метр тереңдікке дейін жеткен. Он бес қабатты үйлер опырылып құлағанда, он екі қабаты жер астына кіріп, үш қабаты ғана жер бетінде қалған. Көрші елдегі жағдайды барып көргеннен кейін өмірге деген көзқарасым түбегейлі өзгерді. Өмірде адам үшін не құнды? Алдымен соны ойлай бастайды екенсің. Адамдардың суреттері, оқушылардың кітаптары шашылып жатты. Бұл кісілер кеше ғана бақытты отбасы еді ғой. Енді, міне естеліктері ғана қалды. Бұл – адамның жанын күйзелтетін жайт...
Біз барған кезде жағдай тынышталған екен. Көп адамды үйіндіден шығарған. Әлеуметтік желіде «мәйіттердің исі шығып жатыр» деп шулап кетті ғой. Алайда мен ондай жағымсыз иісті сезбедім. Адам қайтқанда жәннаттық болса, хош иіс шығып жатады деп естігенім бар еді. Мен керісінше, сондай хош иісті сездім», – дейді Гүлім Қайырденқызы.
«Дінмұхаммед Қонаев атындағы халықаралық қор Димаш атамыздың орденімен марапаттады. Елге келгеннен кейін Алматыда кәсіппен айналысатын Түркия азаматтары да шақырды. Олар бізді көргенде сөйлей алмай, көзіне жас алып, көңілі босады», – дейді Гүлім Қайырденқызы.