Түркияда домбыра пәнін енгізуді жоспарлап жүрген Седат Солакоғлұ
Түркияда домбыра пәнін енгізуді жоспарлап жүрген Седат Солакоғлұ
Түркияда қазақтың ұлттық аспабы – домбыраны кеңінен насихаттап жүрген музыканттардың бірі – Седат Солакоғлұ. Сакарья қалалық оркестрінде еңбек ететін ол домбыраның күмбірлеген үніне елең етпей қоймайтын түріктердің бұл аспапты өзі секілді жетік меңгергенін қалайды. Сол мақсатта арнайы оқулық құрастырып шығарған ол Түркия мектептерінде домбыра сабағын енгізуді жоспарлап жүр. Бұл ісі әзірге іске аспаса да, соңына дейін барамын деп белін буып, бекініп отырған қазақ өнерінің жоқтаушысына хабарласқан едік.
– Сұхбаттарыңызда ұлттық аспабымыз домбыраны қолға алуыңызға себепкер болған жан деп үнемі әжеңізді айтасыз. Ал сол әжеңіздің домбыра үнін алғаш рет қайдан естігені бізге қызық болып тұр.
– Әжем Қырымнан Румынияға көшіп, сосын Түркияға қоныс аударған. Ол кісінің бас сүйегіне ота жасалғандықтан, ол кей жағдайда тіпті есін білмейтін. Сондықтан оның кейбір айтқан сөздеріне мән бермей жүрдік, бірақ ол мәдениет пен дәстүрге қатысты көп нәрсе айтатын. Ал домбыраның үнін алғаш рет Румынияда естіген екен. Сіз де таңғаларсыз, мен мұны көпшілікке қанша айтсам да олар «Ол жақта домбыра қайдан жүр?» деп түсінбейді. Кейін есейген соң түркі халықтарының өнерін зерттей келе әжемнің Румынияда естуінің себебін түсінгендей болдым. Қырым татарлары мен ноғайлар бір-біріне өте жақын халық болғандықтан әжем олардың ортасында жүріп, естіген болар деп топшыладым. Жалпы, біздің үйде өтетін отырыстарда түріктің баглама деген аспабымен Қырым татарларының әндері жиі орындалатын. Осындай ортада тәрбиеленген мен музыкаға жақын болып өстім. Музыкаға деген қызығушылығым ерекше болды. Бірде әжем «Домбырамен «Бозторғайды» орындап берші» деп өтініш айтты. Бозторғай әнін бүкіл Қырым татарлары біледі. Бұл туынды олардың маршы іспеттес. Сол кезде ол әнді білсем де, домбыраның қандай аспап, қай елдің аспабы екенін білмедім. Ақырында, әжеме «Бозторғайды» багламамен орындап бердім. Лицейде оқып жүргенімде әкемнің ағасы, өнер десе ішер асын жерге қоятын музыкант көкем Түркі дүниесінің әндерін орындайтын ансамбльдің өнерін тамашалауға шақырды. Концертке дайындық бастап жатқан кезде дирижер «Мұстафа, қазақтың домбырасымен керемет бір ән айтып бересің бе?» деп бір музыкантқа өтініш айтты. Домбыра дегенді естіген кезде «әжемнің баяғыдан сұрап жүрген аспабы емес пе?» деп есіме түсіріп, әлгі орындаушымен танысуға асықтым. Репетиция аяқталған соң домбырашының қасына барып танысқанымда ол Түркияда туып өскен қазақ домбырашысы Мұстафа Бұйырған болып шықты. Ол кісіден бейтаныс аспаптың атын сұрағанымда: «Қазақтың халық аспабы – домбыра», – деді. Сол сәттен бастап домбыраны қайтсем де үйренемін деп шештім. Домбыраға ғашық болдым десем артық айтпаймын. Сөйтіп, домбыраны үйренудің жолдарын іздестірдім.
– Оқу бітірген соң Түркияға оралғанда Ыстанбұлдағы талай қазақ баласын домбыраға баулығаныңызды білеміз. Сондай-ақ Ыстанбұлға жақын орналасқан Сакарья қаласында да әкімшіліктің қолдауымен арнайы сабақ жүргізген екенсіз. Қала әкімшілігін домбыра үйірмесін өткізуге қалай көндірдіңіз?
– Ыстанбұлға оралған соң сенбі-жексенбі күндері Түркиядағы қазақ балаларға тегін сабақ бердім. Бес жыл ішінде алдыма көп бала келді, бірақ олардың барлығы үлкен қызығушылық танытты деп айта алмаймын. Десе де, жақсы меңгеріп шыққандары баршылық. Қазір Түркияда қолына домбыра ұстаған балалардың түгелі дерлік менің қолымнан өткен. «Қазақ-түрік білім беру және зерттеулер» қауымдастығында (KATEAD), «Қазақ қоғамында», сосын «Шығыс Түркістан» ұйымында домбырадан сабақ бердім. Қазір Ертолқын Гайретуллах басқаратын KATEAD-та өнер жағын басқарамын. Бұл қызметке былтыр сайланғанмын. Бір қызығы, бұл ұйымда бұған дейін тек қазақтар жұмыс істейтін. Былтыр бірінші рет мені жұмысқа шақырды. Қазақстаннан оралған соң Ыстанбұлдан 100 шақырым жерде орналасқан Сакарья қаласындағы консерваторияның магистратура бөліміне оқуға түстім. Онда «Түркі халықтарының күй өнері мен Түркия қазақтарының күй дәстүрі» тақырыбында диссертация қорғадым. Ғылыми жұмысымның екі жүз бетін қазақтың күй өнеріне арнасам, қалған екі жүз бетінде бүкіл түркі халқының күйшілік дәстүрін зерттеп, жазып шықтым. Сосын Сакарья қалалық оркестріне жұмысқа тұру мүмкіндігі туындады. Бүгінде сол оркестрде саксафоншы болып жұмыс істеп жүргеніме 13 жыл болды. Саксафонда ойнасам да, домбыраны еш тастаған емеспін. Демалыс күндері Ыстанбұлға барып, сабақ беріп жүрдім. Ал Сакарьяда менің домбыраны үйретуге деген құлшынысымды байқаған әкімшілікке Түркиядағы шеберге арнайы тапсырыс бергізіп, 15 домбыра жасатып алдым. Сөйтіп, осындағы жастарға екі жыл сабақ бердім. Әкімшілік маған жалақы төлеп отырды. Бірақ кейін қолым тимей кеткен соң, сабақ беруді уақытша доғара тұрдым. Алдағы уақытта қайтадан бастамақ ойым бар. Жалпы, маған сол кезде Түркиядағы Қазақстанның елшісі болған Абзал Сапарбекұлы үлкен қолдау білдірді, іс-шараларға шақырып, ерекше сый-құрмет көрсетті. Қазақстанда да ерекше құрметке иемін. Онда өтетін концерттерге жиі қатысамын. Дәстүрлі әншілер мен күйшілердің біразын жақсы танимын. Әртістермен де етене аралсамын. Былтыр Алматыда атап өтілген «Шаншар» театрының 60 жылдық мерейтойына қатыстым. Уәлибек ағалар жол ақысын өздері төлеп, аттай қалап шақырып алды.
– Сол әншілер мен әртістердің әлеуметтік желіге «Біздің Седат тұрғанда Түркияда қазақ өнері үшін уайымдамаймыз» деп жазғанын бірнеше рет көзіміз шалып қалды. Сізге осындай танымалдылық әкелген соңғы 13 жылда сіз ойнап жүрген саксафон емес, домбыра дегенмен келісесіз ғой?
– Әрине. Түркияда да, Қазақстанда да домбыра арқылы танылдым. Қазақстанда домбыраға деген сүйіспеншілігіме бір таңғалса, Түркияда домбыраны шерте отырып, ерекше дыбыс шығаратыныма екі таңғалады. Мұнда да домбыраның қандай аспап екенін білмейтіндер көп қой. Қазақстаннан Түркияның ірі қалаларына көп ансамбль мен оркестр келіп, концерт қояды. Бірақ көпшілігі олардың келгенін де білмей қалады. Ал мен тұрып жатқан Сакарьяға ешқандай да оркестр келмейді. Шамам келгенше күллі Түркияға домбыраны таныту үшін жұмыс істеп жүрмін. Сіз айтып өткендей көбісі, соның ішінде Айгүл Үлкенбаева «Түркияда Седат бар, біздің өнер онда тыс қалмайды» дегенді жиі айтады. Мен қазақтың өнерін тыс қалдырмайтын жалғыз менмін деп есептемеймін, бірақ көбі осылай айтып жүр.
– Әлі де кеш емес қой...
– Бұдан кейін онда кіруді қаламаймын. 25-30 жаста кіргенімде ол ансамбль басқаша болатын еді. Ал қазір жасым 40-тан асқан соң мұның бәрі бекер деп ойлаймын. Қазір, шүкір, жағдайым жақсы. Оралдың қызымен шаңырақ көтеріп, бүгінде екеуміз қыз сүйіп отырмыз. Ыстанбұл мен Сакарьяда толастаған жұмыстарым бар. Жаңа сіздің жеке ансамбль туралы сұрағыңызға жауап берсем, осында «Шаңырақ» деген атпен ансамбль құрдым. Онда өнер көрсеткен бесеудің екеуі – түрік достарым, біреуі ұрмалы аспапта, екіншісі шаңқобызда ойнады. Қазақстаннан келген қазақ досым қылқобыз тартса, оның әйелі домбыра шертті. Мен де домбырамен сүйемелдеп отырдым. Осында бір-екі рет концерт қойдық. Бірақ ансамбль мүшелері нәпақа табу үшін басқа жұмыспен айналысып, бірге өнер көрсетуді доғардық. Енді қазір сол ансамбльдің жұмысын қайта жандандырмақпын. Алдағы уақытта «Шаңыраққа» қосу мақсатында Қазақстанда жетігенді жетік білетін студент қызды Сакарья университетіне әдейі түсірдім. Сондай-ақ сол ансамбльді толықтыра түсетін тағы бір домбырашы баланың сонда оқуға түсуіне себепкер болдым. Осылайша, 4-5 адамнан құралған ансамбльмен бірге Түркиядағы концерттер мен той-томалақтарда өнер көрсетіп, қазақтың ұлттық аспаптарын насихаттауды мақсат етіп отырмын. Сізге тағы бірдеңе айтуды ұмытып барамын. Түркияда көпшілікке тегін сабақ беретін өнер орталықтары бар. Онда бейнелеу өнері, ән мен күй, қолөнер секілді үйірмелерге баруға болады. Оған көбінесе әйелдер барады, себебі Түркияда әйелдер қауымы көбіне үй шаруашылығымен айналысатынын білетін боларсыз. Мен сол орталықтарға, өнер мектептеріне домбыра сабағын кіргізбекші болдым. Домбыраны үйретудің әдістемесін қазақша оқулықтардан түрікшеге аударып, кітап ретінде шығармақшы болдым. Екі жүз беттен құралған ол кітапты 2014 жылы жазып бітіріп, мемлекеттің назарына ұсындым. Арнайы комиссия мүшелерінен мүдірмей өтті. Бүгін бармыз, ертең жоқпыз. Ертең не болатынын кім біледі. Артымызда осындай дүние қалсын. Ақыры, ар жақтан келіп, зерттеп жатқан ешкім жоқ. Түріктердің домбыраны үйренуге деген қызығушылығы бар, кейбірі шамасы келгенше «өзінше» шертеді. Сол сәтті пайдаланып, білім жүйесіне енгізуді көздедім.
– Сол жылдары біз, журналистер «Түркия мектептерінде домбыра үйірмесі факультатив ретінде енгізілуі мүмкін» дегенді жарыса жазғанымыз есімде. Сонда сол бастаманы сіз көтерген екенсіз ғой.
– Иә, менмін. Бірақ қандай істі қолға алсаң да, алдымен төменнен бастайсың ғой. Бір-бірімен қабысып, шырмалып жатқан жүйелер. Бірақ жоғарыда айтып өткендей, мен ешқандай саяси партияның мүшесі емеспін. Саяси күшім жоқ. Сол кезде елшіміз Абзал ағай да қолдап, қажет құжаттарды сұраған еді. Бірақ бұл іске аспай қалды. Мықты бір саясаткер кіріскенде бүкіл Түркияда домбыра сабағы заңды түрде оқытылатын еді. Қазақстаннан музыкалық білімі бар маманды жұмысқа алар еді. Тіпті, Түркия қазақтарына да жұмыс табылар еді. Мен Жарлықты жазар кезде осының бәрін есепке алдым. Әттеген-ай, ойлағаным жүзеге аспай қалды. Комиссиядан өтіп тұрған жобаның әрмен қарай өмір сүруіне неге кедергі болғанын әлі күнге дейін түсінбеймін. Ол жоба әлі қолымда. Бұйырса, Түркиядағы Қазақстан елшілігі бұған құлақ түріп, орта жолда тұралап қалған ол жобаны соңына дейін жеткізсе екен деймін.