Арулар – тіршілікке күретамыр, Өмірді бір-біріне жалғап тұрар...
Арулар – тіршілікке күретамыр, Өмірді бір-біріне жалғап тұрар...
– Біз, спортшы қыздар 8 наурыз мерекесін көбіне оқу-жаттығу жиындарында қарсы аламыз. Тіпті, дәл сол күні жарысқа түскен кездеріміз болған. Жаңылыспасам, дәл 8 наурыз күні Универсиадада бақ сынап, ел намысын қорғағанбыз. Сол себепті елдегі қыз-келіншектер секілді ол уақытта қыдыру, өзімізге уақыт арнаудың сәті түсе бермейді. Биыл да наурыз айына жоспарланған жарыс саны көп еді. Әлем кубогына қатысу үшін жолға шығуымыз керек болатын. Алайда қазір әлемде болып жатқан саяси жағдайға байланысты жарыстың түгелі дерлік кейінге шегерілді. Бейжіңдегі тартысқа толы бәсекені бақылаған болсаңыз, іріктеу кезеңінде 98.68 ұпай жинап, екінші алтылықта көш бастап, финалға өттім. Финалға өткендегі бапкерлерімнің қалай қуанғанын теледидар арқылы көрген боларсыз. Өкінішке қарай, финалда бірінші мүмкіндікті сәтті пайдалана алмай, іріктеуде секірген қиын элементті қайталай алмадым. Кешке қарай күн суып кетті. Оның үстіне, қобалжығаным тағы бар. Сөйтіп, құлап қалып, аз ұпай алдым. Ал екінші мүмкіндікте аяғымдағы шаңғы темірге жабысып, сайысты ойдағыдай бастай алмадым. Ондай кезде төрешілер үшінші мүмкіндік береді, бірақ ең соңында секіруің қажет. Бұл мүмкіндікті мүлт жібермей, жаттығуды жақсы орындап шықтым, бапкерлерім де жоғары бағалады, бірақ төрешілер 70-ке жетер-жетпес ұпай берді. Сөйтіп, жүлдеге таласа алмай қалдым. Негізі, фристайл-акробатика – өте күрделі спорт. Сырт көзге білінбейді, бірақ менде жарақат көп. 2015 жылы трамплиннен секірген кезде тіземдегі сіңір байламы үзіліп кетіп, бұл спортқа енді қайтып оралмаспын деп уәде бергенмін. Бірақ ота жасап, өз қалпыма қайта келген соң бапкерлерім үгіттеп, жаттықтырып, қатарға қайта қосты. Ақырында қанша жарақат алсам да қайта секіруге батылым жетіп, бұл спортқа «байланып» қалғанымды сезіп, қол үзіп кете алмадым. Бейжіңнен соң маған осы спорт туралы жазатындардың қатары көбейді, әсіресе 18 жастағы қыздар «Менің де айналысқым келеді. Неден бастасам болады?» деп жазады. Шынына келгенде, 18 жас біздің спорт үшін тым кеш. Бірақ әркім пешенесіне жазғанын көреді. Бәлкім, 18 жаста енді бастаса да, 24 жаста келесі Олимпиада топ жарып, жүлдегерлер қатарына ілінер. Кім біліпті?! Сондықтан жалындап тұрған жастардың бағын байламай, сағын сындырмайын деп шама-шарқым жеткенше бағыт-бағдар беремін. Жалпы, біздің ха- лық – өте намысшыл. Неге десеңіз, өзге елдерде бұл спорт түрінен ел атынан сынға түсетіндерді ұзақ уақыт бойы дайындайды. Мысалы, олар шаңғыны игеруге 2 жыл, сальто жасауға 3 жыл уақыт кетіреді. Ал бізде мүлде басқаша. Біз бұл спортты бүгін бастасақ, келесі күні екілік сальто үйренуді бастап кетеміз. Бірде жазда Қытайда жергілікті спортшылармен оқу-жаттығу жиынын бірге өткіздік. Екілік сальтоны енді үйреніп жатқан олардың қасында біз үштік сальто жасап, өзара жарысып жүрдік. Мұның барлығы – біздің елге тән намысшыл мінездің, бойда қайнап тұрған намыстың арқасы. Намысың болмаса ондай күрделі элементтерді аз уақытта істей алмайсың. Осы спортты жанына серік етіп жүрген қыздардың дайындық барысын көріп жүрген соң оларды ерлерден асып түспесе кем түспейді деп нық сеніммен айта аламын. Осы ретте намысты қолдан бермейтін қыздарды, бізге өмір сыйлаған аналарымызды, етегіне салып баққан әжелерді 8 наурыз Халықаралық әйелдер күнімен құттықтаймын! Әйелдер болмаса өмір соншалық көркем болмас еді. Тек 8 наурыз емес, әр күндеріңіз шат-шадыманға толы болсын!
Арай ҚҰРШАНБЕК, тракторшы қыз: Бір тойда көпшілікке атамды «Тракторшы келіннің қайын атасы» деп таныстырды – 8 наурыз күні қыз-келіншектердің жүзі балбұл жайнап, одан бетер құлпырып шыға келеді ғой. Мен де жыл сайын осындай көңіл күймен өз үйімде ақ дастарқан жайып тойлатушы едім. Бірақ биыл барлығы басқаша болғалы тұр. Себебі жуырда тұрмысқа шықтым. Ел арасында «тракторшы қыз» атанған соң көбі әртүрлі пікір айтты. Осы ретте трактор айдауға неліктен қызыққанымды айта кетсем. Әкем 30-35 жыл бойы трактор айдап, сол арқылы нәпақа тауып, бізді киіндіріп, аяқтандырып, мәпелеп өсірді. Осының барлығын көріп өскен соң, тракторды ерекше қадірлеу біздің қанымызға сіңген әдет болды. Содан соң әкеме қарап менің де қызығушылығым оянды. Ұлдардың арасында жалғыз қыз болған соң, әкеме еркелеп, қасында жүріп трактор айдауды үйреніп алдым. Мектепте оқып жүргенде ер балалар «қыз бала трактор айдаған несі» дегендей мазақтап, тиіскен кездер болды. Ал қалың бұқара арасынан «бұл қызға тән іс емес, болашақ ана боласың, ауыр нәрсе көтеруге болмайды» деп жазғандар да табылды. Бірақ мен көңілім қалап тұрған іс болған соң жалғастыра бердім. Негізі, кезінде ағаларым да бұл іспен айналысуыма қарсы болған. Ал қазір бір әулеттің түтінін түтетер келіні атанған соң, жолдасым да қарсылық танытып жүр. Алдағы уақытта онымен тағы бір сөйлесіп, райынан қайтарып, бұл істі әрмен қарай дамытамын деген ойдамын. Десе де, дәл қазір Түркістан қаласындағы оқу орындардың бірінде тіс дәрігері мамандығын игеріп жатырмын. Бірақ «қалауын тапса, қар жанар» демекші, екі істі қатар алып жүруге болады деп ойлаймын. Одан бөлек, келіндік міндетімді абыроймен атқаруым керек. Келін демекші, бір туысқанымыздың тойы болған кезде «тракторшы келіннің қайын атасы» деп атамды көпшілікке таныстырса керек. Біз мұны өз арамызда қызық көріп, қалжыңдап айтамыз. Басылымдарыңыз арқылы қыз-келіншектерді 8 наурыз Халықаралық аналар, әжелер және қыздар мерекесі секілді ерекше мерекемен шын жүректен құттықтаймын! Көктемнің гүліндей құлпырып, әсемдіктің, әдеміліктің, әдептіліктің иесі болып жүре бергейсіздер! Сүйікті істеріңізбен айналысып, еңбегіңіздің жемісін көріңіздер! Бастысы, істеген ісіңізден ләззат алсаңыз болғаны, содан соң елдің сөзін елемеген абзал. Сүйікті ісіңізді орта жолдан тастап кетпей, ұста секілді жан-жағын жонып, айналасын тегістесеңіз, күннің бір күнінде өз ісіңіздің білгірі атанатыныңызға шүбәм жоқ. Сол кезде кезінде сізге сын айтқан кісілер басқаша сөйлеп шыға келеді. Сол себепті өз-өзіңізге деген сенімділік жоғалмасын!