– Германия қазақтары «Біз жақта Қазақстанның атын әлемге танытып жүрген Ясемин Қарабазар есімді кикбоксшы қызымыз бар, бірақ Қазақстанда оны аса ешкім танымайды» деп айтқан еді. Сіз Германияда дүниеге келдіңіз бе, әлде сонда отбасыңызбен басқа жақтан көшіп бардыңыздар ма?
– Мен 1989 жылы Германияның Мюнхен қаласында дүниеге келгенмін. Анамның есімі – Айша, әкемнің есімі – Абдулжәміл. Ата-анам Ауғанстанда дүниеге келген, сол жақта өсіп-өніп, отбасын құрған. Кейін Түркияға көшіп келген, онда он жылдай тұрып, сосын әкемнің жұмыс бабымен Мюнхен қаласына көшіп келген. Отбасында бес ағайындымыз. Үлкен әпкем Ауғанстанда, одан кейін дүниеге келген ағам мен екінші әпкем Түркияда, ал біз сіңлім екеуміз Германияда дүниеге келдік. Әкем осыдан екі жыл бұрын дүние салды, ал қалғанымыз Германияда тұрамыз.
– Көп жағдайда қыз балаларды өз-өзін қорғауды үйренсін деген мақсатпен бокс, күрес секцияларына туыстары жетектеп алып келеді. Ал сіз кикбоксинг үйірмесіне қалай келдіңіз?
–Кикбоксинг үйірмесіне екінші әпкем алып келді. Бастапқыда уақытымды тиімді өткізу үшін қатыстым, хобби ретінде айналыстым. Оның үстіне кішкентайымнан аяқ-қолым жерге тимейтін белсенді, жан-жақты болып өстім. Әпкем асып-тасып жатқан энергиямды пайдалы бір іске жұмсасын деп кикбоксинг секциясына ертіп апарса керек (күліп). Сосын мұның тек хобби емес, өмірімнің ажырамас бөлігіне айналғанын түсініп, кәсіби түрде айналыса бастадым. Осылайша, 2011 жылдан бастап үлкен рингтерге шыға бастап, нәтижесінде осы спортты жаныма серік етіп алдым. Қазір есептеп қарасам, осы тоғыз жылдың ішінде рингке 84 рет шығыппын. Германия чемпионатынан бастап, Еуропа және әлем чемпионаттарында топ жардым. Одан бөлек, Грекия, Италия, Португалия, Чехия, Украина, Түркия елдерінде өткен халықаралық жарыстарда бақ сынадым. Мұнымен қоса, Германияның көп қаласында өткізілген жекпе-жек кештерінде жүлделі болдым.
–Ал ата-анаңыз қарсы болмады ма?
–Алғашында анамның қатты қорыққаны есімде. Жаңылыспасам, рингте өткізген екінші кездесуімде жарақат алып қалдым. Мұны көріп, шошыған анам «Қызым, қой!» деп мұнымен айналысқанды доғаруымды өтінгені бар. Алайда бұл спорт түріне ерекше ықылас танытқан соң, анам қанша рет айтса да, мұнымен қош айтыса алмадым. Керісінше, есейген сайын құлшынысым артып, жарыстан-жарысқа қатыса жүріп, бұрынғыдан бетер қызыға бастадым.
–Әлеуметтік желідегі парақшаңызда рингте кезекті бір жеңісіңізден кейін иығыңызға Қазақстан туын жамылып тұрған суретіңізді көрдім. Қазақстанның Туын әр кездесуге алып шығып жүрсіз бе?
–Жоқ, әр кездесуде алып шыға алмаймын. Негізі Германия елінде дүниеге келіп, осы елдің атынан қатысқан соң, көп ретте Германия туын алып шығамын. Бірақ бірнеше жекпе-жекте рингке шығар алдында жеке бапкерімнен Қазақстан туын алып шығуға рұқсат сұрадым. «Германияда туылсам да, қазақтың қызымын. Сол себепті қазақтың туын көрсеткім келеді» деген едім, ереже бойынша дұрыс болмаса да, рұқсатын берді. Негізі, тарихи Отаныңның туын жамылып шығуға барлық жерде рұқсат берілмейді. Жалпы, мен Қазақстанға екі бардым, біріншісінде Шымкент қаласына қыдырып бардым, екіншісінде ағам Алматы қаласының маңындағы Қаскелең қаласынан қыз алып, құдалыққа барғаным бар. Сол себепті кіндік қаным тамбаса да, табаным тиген тарихи Отанның туын ұстап шығу – мен үшін мәртебе.
– Арамызда «Қыздарға жұдырықтасқан жараспайды» деген пікір айтушылар жетерлік. Айналысамын десе, өзге де қауіп-қатері аз, зияны жоқ спорт түрлері бар екенін алға тартады олар тағы. Сіз бұған не дейсіз?
–Мен үшін басқа адамдардың айтқан пікірі маңызды емес. Бастысы – жұдырықтасқан өзіме ұнайды. Кикбоксинг, соның ішінде муай-тай – қиын спорт түрі, мұнда аяқ пен қолды қимылдату керек. Басқа спорт түрлеріндегі секілді жекпе-жекте қорғанатын ештеңе тақпаймыз, бар болғаны арнайы қолғап киеміз. Бір қолғаппен жұдырықтаса жүріп, мұқият болмасаң, кез келген уақытта жарақат алып қалуың мүмкін. Бірақ мен – мықтымын. Сол секілді кім өзін мықты санайды, тек солар ғана өзіне барлығы жарасатынын көрсете алады. Жалпы, тек кикбоксингте ғана емес, кез келген спортта қауіп-қатер бар.
– Қазіргі таңда пандемияға байланысты рингке шықпай жүргеніңіз белгілі. Десек те, Instagram желісіндегі парақшаңыздан байқағанымдай, Lady power атты жеке клуб ашып, сол клубтың ішіндегі рингте қыздарды жаттықтырып жүрген секілдісіз...
–Иә, биыл мына індеттің кесірінен жекпе-жектер өткізілмей, рингке мүлде шықпадым. Соңғы рет былтыр Мюнхен қаласында болған жекпе-жек кешінде рингке шықтым ғой деймін. Дегенмен қол қусырып отырған мен жоқ. Өзіңіз байқағандай, кикбоксингтен секция ашып, қазіргі таңда кезінде мен секілді осы спортқа қатты қызыққан қыздарды жаттықтырып жүрмін. Біз жақта курстардың басым бөлігі жабық, дегенмен мен жаттығу жұмыстарын доғармадым. Одан бөлек, сақтандыру ісі бойынша қосымша жұмысым бар. Қазіргі таңда коронавирус салдарына бола кәсіби спортқа қатысты жоспар құрмайтын болдым. Алайда жеке өмірімде айтарлықтай өзгеріс болғалы тұр. Жақында тұрмысқа шығамын, соған дайындық жұмыстары жүріп жатыр. Ендігі кезекте жалғыз емеспін, сол себепті рингке шығу-шықпау туралы шешімді жолдасыммен ақылдасып шешетін боламын. Мүмкін, бұрынғыдан бетер мықты қалыпта оралармын, мүмкін қазіргі таңда өзім баптап жатқан қыздарды рингке алып шығармын. Барлығы уақыттың еншісінде.
– Өзіңіз жаттықтырып жүрген секцияға келушілер қатарында қазақ қыздары да бар ма?
–Жалпы, Мюнхен қаласында елу шақты қазақ отбасы тұрады. Олардың арасында менің кикбоксинг спортына үйретіп жүргенімді естіген бірнеше қазақ қызы біздің клубқа келді. Десек те олар мен секілді кәсіби түрде шұғылданғысы жоқ, тек бос уақытында спортпен шұғылдану үшін қатысқысы келеді.
Сұхбаттасқан
Әлия ТІЛЕУЖАНҚЫЗЫ